stundarsakir
inn um þagnir og regndropa
leika glitrandi lauf á hörpu vindsins
með óteljandi leyndarmál sem enginn skilur,
nema þau sem geta hrifist með þeim og horfið burt
og skilið eftir þúsund andlit og minningar á skógarstígum
inn um þagnir og regndropa
leika glitrandi lauf á hörpu vindsins
með óteljandi leyndarmál sem enginn skilur,
nema þau sem geta hrifist með þeim og horfið burt
og skilið eftir þúsund andlit og minningar á skógarstígum
þegar morgunninn
snerti máða strengi
kviknuðu ótal lítil ljós
á botni skógarlindanna
sum mynduðu líf,
önnur urðu að söng
en sum dóu jafnskjótt út
og grófust í þögn og skugga
síðan hvarf tunglið í sama djúp
og dagsljósið dró fram dulmál sitt
þegar þú kemur síðan að ströndinni
þar sem vindurinn nemur staðar
rauðir skuggar:
það bíða tækifæri í ósánum vindi;
eflaust
undir hinum hvelfandi bogum
hljóðlega afvinst stirningin
hvert líf hefur sína leið,
hún stígur inn -
litbrigði himins hafa opnað dyr að dýpi fljótanna
fátt breytist á himnum
skyndilega lægði stórhríðina
hvað er það sem við köllum sál nema sú stund
þegar ég kom út var orðið bjart
ég man þau kvöld og nætur;
eitthvað
undir hjóli himnanna, milli götu og skýja,
morgunninn hefur frosið saman við stirnt næturhúmið,
getur þú enn lýst fyrir mér, nótt?:
nokkur brot úr skuggunum runnu saman við vindinn
hlíðar sólar hafa risið upp
það var eins og einhver fögnuður
þægilegt
mig dreymdi að allir sjúklingarnir mínir, látnir og lifandi,
unga nótt!
það vantaði nokkrar myndir í albúmið,
áhyggjulaus vindur
stundum er eins og það sé
það er eitthvað við íslenska sumarnótt;
við bakkann stendur gamalt tré
þegar andvari nýlaufsins fór gegn um reykvaðið nætursviðið
líklega er enginn staður, form eða tími;
það var eins og að einhvers staðar
í rýminu hafa atburðirnir
það var eins og litirnir
það var eitthvað fyndið við þetta lag
við dögun kom í ljós að apabúrið hafði opnast
eitt sinn var mikill sambakóngur
það var rétt eins og á hverri stundu
efsta þrepið í hvíta kalkstiganum
aldrei vorum við nær því að ráða
ljósalda kviknar af dulráðum næturstreng
í hlýjum eftirmiðdagsbjarma
skyndilega þögnuðu fuglarnir
þegar brunnurinn var tæmdur
er veðurguðirnir lemja á skógartrumbur sínar
þegar hitastigið breytist brakar í timburhúsinu
við annan enda húsagarðsins
blessunarlega getum við ekki
fylgdu gömlu viðarbrúnni yfir regnklædda ána
næturhiminninn;
þar sem hafsbotninn
tveimur ólíkum augum
allar hugmyndir urðu í síðasta lagi til við byrjun upphafsins;
í sprungum gamalla viðarbekkja
eftir láréttum strigum tímarúmsins
sagt er að máninn
ég man mér fannst himinninn alltaf líta öðruvísi út
kannski